به گزارش خودرونامه، وزیر صنعت دولت دوازدهم توانسته با شناختی که از مجموعه مدیریتی وزارت تحت مدیریت خود به دست آورد از تغییر و تحولات جدی دست نگه داشته و سعی کرده با تعویق تغییر و تحولات و تسلط بر امور، مدیران مورد نظر خود را به کار گرفته یا از همین مدیران موجود استفاده کند.

بررسی مدیران کنونی بخش صنعت و معدن نشان می دهد جمعی از بهترین مدیران تکنوکرات  اکنون بر مسند معاونت ها، سازمان ها و بنگاه های اقتصادی حضور دارند و هر گونه تغییر و تحول می تواند آسیبی جدی به روند موجود رو به جلوی صنعت وارد کند.

در این میان به نظر می رسد صنعت خودرو به عنوان یکی از پیشران های رشد، کارنامه قابل قبولی کسب کرده و با انعقاد قراردادهایی شرکای جدیدی را برای خود برگزیده یا شرکای قدیمی خود را در قالب جدیدی به کار گرفته است.

در این میان بهتر است تا وزیر صنعت ضمن قدردانی از مدیرانی که برای احیای اقتصاد ایران در دوره تحریم ها و پساتحریم تلاش کرده اند اجازه دهد تا آنان محصول آنچه که کاشته اند را درو کند.

از سویی دیگر بهتر است، تفکر اقتصاد آزاد را در بین بدنه وزارت نهادینه کرده و با دوری از شعارهای عوامفریبانه خودکفایی و تولید ملی، شعار تولید رقابتی و صادرات گرا را سرلوحه کار خود قرار دهد تا بتواند هم نظر تولید کننده و هم رضایت مصرف کننده را به خود جلب کند.

صنعت خودرو کشور می تواند در بالا بردن نقش مدیریتی شریعتمداری سهم داشته باشد به شرطی که اجازه دهد تا مدیرانی تکنوکراتی که این صنعت را نجات دادند بر مسند خود باقی بمانند و از بکار گرفتن افرادی که به تولید ملی و ملی سازی اعتقاد دارند اکیدا خودداری کند.

پس از اظهارات اخير ترامپ در خصوص ايران و برجام برخي از سياستگذاران در حال تدوين نسخه اي براي توليد خودرو ملي هستند.

به گزارش خودرونامه، در پی تغییرات ایجاد شده در وزارت صنعت و روی کار آمدن وزیر جدید گمانه زنی هایی برای تغییر و تحولات در مدیریت دو خودروساز کشور شنیده می شود.

این تغییر و تحولات نه در سطح اشخاص بلکه به ایدئولوژی مدیران بستگی دارد که بتوانند با حرکت به سمت تولید ملی و تولید برندهای ملی تغییر جهتی در استراتژی تولید خودرو ایجاد کنند.

به نظر می رسد تفکری امروز حاشیه وزیر صنعت را برای تغییر در مدیران خودروسازی فرا گرفته که به مانند دهه 70 خودروهایی را به هر قیمت تولید کرده و فقط نگاهشان به بازار داخلی باشد.

این تولید دورهمی نه صادرات محور است و نه اعتقادی به گرفتن شرکای جدید دارد بلکه در صدد آن است که با استفاده از مه آلود شدن برجام سد تعرفه را بالاتر برده و به ارتقای خودروهای قدیمی قرن بیستمی روی آورد.

این تفکر که هنوز هم ردپایی پررنگ در ایران خودرو و سایپا دارد مانع از به حداقل رساندن تعرفه و یا گذاشتن تعرفه رقابتی شده و بر آن است تا با استفاده از منابع بانکی، سود سهامداران دوباره پروژه های شکست خودره ای نظیر نیوپیکان را از طبقه کتابخانه خودروسازان بیرون کشیده و به جریان اندازد.

برای این دسته از مدیران جوینت شدن، جهانی شدن، شریک خارجی گرفت و تولید مشترک محلی از اعراب ندارد و فقط قصد دارند با گرفتن پروژه هایی به تولیدات خودرو با برند ملی به هر قیمت روی آورند.

به نظر می رسد، شخص وزیر صنعت بهتر است با شناخت این تفکر، به دنبال ابقای افرادی در صنعت خودرو باشد که توانسته اند قراردادهای پسابرجامی را به اجرا برسانند و از نظر کیفی و ساختاری صنعت خودرو کشور را ارتقا دهند.

البته در برخی شرکت ها که مدیران مالی در راس آنها قرار گرفته و قراردادهای آنها هنوز روی کاغذ مانده نیاز به تغییراتی جدی دیده می شود که این تغییرات بهتر است به گونه ای صورت گیرد که مدیران جدید در جهت گرفتن شرکای قدر بین المللی باشند نه اینکه بخواهند چرخ را از نو اختراع کرده و به شعارهایی نظیر خودکفایی و ملی سازی روی آورند.