پس از تحریم خودروسازی ایران در تابستان ۹۷، تولید خودروهای داخلی در مسیر افت قرار گرفت و در انتهای همان سال تیراژ ۴۰ درصد نسبت به ۹۶ افت کرد. یکی از دلایل اصلی افت تولید، مختل شدن ارتباط با تأمین کنندگان خارجی بود.

برخی تأمین کنندگان خارجی از بیم تحریم، ارتباط خود را با ایرانی‌ها قطع کرده یا به حداقل رساندند و به همین دلیل تأمین بخشی از قطعات موردنیاز خودروسازان به خصوص در حوزه‌های تک‌ها (مانند کیسه هوا و رایانه خودرو) به مشکل خورد. در نتیجه وزارت صمت تصمیم گرفت نهضتی با نام داخلی سازی راه بیندازد تا قطعات خارجی به ساخت داخل برسند.

منهای قراردادهایی که با قطعه سازان بسته شد، نهادهای نظامی نیز برای داخلی سازی برخی قطعات اعلام آمادگی کردند و حتی تفاهم نامه‌هایی نیز میان آنها و وزارت صمت و خودروسازان به امضا رسید. طبق ادعای وزارت صمت و خودروسازان، در نتیجه برگزاری میزهای داخلی سازی، چند صد میلیون یورو صرفه جویی ارزی صورت گرفته و بخشی از قطعات خارجی موردنیاز داخلی شده‌اند. این در حالی است آمار و لیست دقیقی از قطعاتی که ساخت داخل شده‌اند، در دست نیست. همچنین با وجود صحبت‌های زیادی که درباره کمک نظامیان به خودروسازی مطرح شد، تا به امروز خبری رسمی مبنی بر ساخت داخل فلان قطعه توسط نهادهای نظامی، منتشر نشده است. مسئله دیگر اینجاست که با وجود برگزاری چهار میز داخلی سازی، خودروسازی کشور همچنان با پدیده محصولات ناقص دست و پنجه نرم می‌کند.

این محصولات به دلیل کسری قطعات به خصوص در بخش کیسه هوا، ترمز ضدقفل و رایانه (ECU) تا زمان رسیدن قطعات کسری باید در پارکینگ خودروسازان بمانند. بنابراین مشخص است با وجود تمام اقدامات در حوزه داخلی سازی، صنعت خودرو همچنان و به خصوص در بخش قطعات "های تک" وابستگی قابل توجهی به خارجی‌ها دارد.

این موضوع از آن جهت مهم است که این روزها با قوت گرفتن احتمال لغو تحریم، برخی با اغراق در مورد داخلی سازی ها، به دنبال اداره به اصطلاح جزیره‌ای خودروسازی کشور هستند. از دید آنها، دیگر نیازی به ارتباطات خارجی نیست و صنعت خودرو ایران باید به سمت خودکفایی کامل برود، ادعایی که با واقعیات خودروسازی کشور همخوانی ندارد.