هرچند در دنیا چندان مرسوم نیست که مردم یک کشور حب و بغض خاصی نسبت به خودروسازان خود داشته باشند و دوست داشتن یا نداشتن شان، معمولا محدود به مدل محصولات است، اما در ایران قصه چیز دیگری است و بغض علیه ایران خودرو و سایپا تا مرز نفرت پیش رفته است. شاید اگر گزارشی میدانی در سطح شهر تهیه و از شهروندان پرسیده شود نظرتان در مورد ایران خودرو و سایپا چیست، خیلی از آنها ضمن ابراز نارضایتی، نسبت به این دو غول صنعت کشور ابراز تنفر کنند. کم پیش می آید که مردم یک کشور از خدایشان باشد صنایع داخلی شان تعطیل شود، اما در ایران آنقدر نسبت به خودروسازان بزرگ و وابسته به دولت، بغض وجود دارد که خیلی ها حتی بدشان نمی آید درهای ایران خودرو و سایپا بسته شود. گویا این دو شرکت چنان در حق شهروندان اجحاف کرده اند که برای بخشی از آنها شاید بیکاری چند صد هزار نفری و از بین رفتن درآمد بسیاری از خانواده ها، چندان مهم نباشد.

اما چرا ایرانی ها این چنین علیه خودروسازان بزرگ خود شوریده، بغض دارند و مشتاق تعطیلی و زمین خوردن آنها هستند؟ به نظر می رسد این بغض عمومی علیه غول های جاده مخصوص، ریشه در دو مسئله کلی دارد، یکی وابستگی آنها به دولت و دیگری رفتاری که در این سال ها با مشتریان داشته اند. ایران خودرو و سایپا اگرچه روی کاغذ بیشتر سهام شان مثلا خصوصی است و دولت در هر یک از آنها زیر 20 درصد سهم دارد، با این حال از دید افکار عمومی همواره مورد حمایت دولت بوده اند، به ویژه در مسئله واردات خودرو.  بسیاری از از شهروندان ایرانی معتقدند بازار خودرو کشور در انحصار ایران خودرو و سایپا قرار دارد و آنها هستند که با کمک و حمایت دولت، اجازه ایجاد رقابت و عرضه محصولات خارجی را نمی دهند. حتی در دوره ای که واردات خودرو آزاد بود نیز ایرانی ها اعتقاد داشتند دولت به واسطه تعرفه های سنگین، از خودروسازان داخلی حمایت می کند، موضوعی که البته کلیت آن واقعیت دارد. در حال حاضر نیز هرچند دولت می گوید در راستای مدیریت منابع ارزی، واردات خودرو را ممنوع کرده، با این حال خیلی ها نمی پذیرند که در این ماجرا، ایران خودرو و سایپا نقشی نداشته اند. در بازار خودرو ایران چندین شرکت بخش خصوصی نیز فعالیت می کنند که اتفاقا گاهی در بدعهدی  و گرانی، از ایران خودرو و سایپا جلو می زنند، با این حال بغضی که علیه آبی و نارنجی های جاده مخصوص وجود دارد، هیچگاه در مورد آنها حس نشده است.

جدا از مسئله وابستگی به دولت، رفتار خودروسازان با مشتریان نیز در این سال ها به عاملی بسیار اثرگذار بر شکل گیری بغض عمومی علیه آنها تبدیل شده است. در این بین، "قیمت" و "کیفیت" همواره دو مسئله اصلی شهروندان ایرانی در مورد خودروهای داخلی محسوب شده اند که تقریبا هیچگاه مورد قبول اکثریت آنها نبوده است. از نظر ایرانی ها، خودروهای داخلی نه تنها از کیفیت نازلی برخوردارند، بلکه بسیار گران نیز هستند و بنابراین، ایران خودرو و سایپا تولیدکنندگانی گرانفروش و به اصطلاح عام، بنجول ساز به شمار می روند. در واقع بسیاری از مشتریان ایران خودرو و سایپا معتقدند محصولات این دو شرکت هیچ تناسبی در قیمت و کیفیت ندارند، به ویژه در مقایسه با خودروهای خارجی. اینکه ایران خودرو و سایپا سال هاست محصولاتی کم کیفیت و گران را (به زعم مشتریان) تولید و با حمایت دولت، در بازار انحصاری داخل عرضه می کنند، برای شهروندان اوج بی احترامی است، به خصوص اینکه آنها تغییری نیز در این رفتار حس نکرده اند. در کنار این دو مسئله، بدعهدی های خودروسازان در تحویل محصولات ثبت نامی، ضعف خدمات رسانی و گاهی برخوردهای نامناسب و نامحترمانه پرسنل نمایندگی های فروش و خدمات پس از فروش، این موضوع را که ایران خودرو و سایپا به مشتریان احترام نمی گذارند، تقویت کرده است. برای ایرانی ها سوال است که چرا در دیگر کشورهای صاحب صنعت خودرو، احترام به مشتری در اولویت قرار دارد و شهروندان می توانند از خودروهایی با سطح کیفی بالا، قیمت مناسب و خدمات پس از فروش قوی بهره ببرند، اما در ایران، همین خودروهای کم کیفیت و گران نیز سر وقت تحویل نمی شوند و خدمات مناسبی ندارند. در برابر این انتقادات البته خودروسازان نیز از خود دفاع می کنند و پای مسائلی مانند تحریم، قیمتگذاری دستوری و فضای نامناسب کسب و کار را پیش می کشند. آنها گاهی حتی به قیم خود نیز می تازند و دولت را مقصر ناکامی شان می دانند، با این حال در ذهن ایرانی ها، این ایران خودرو و سایپا هستند که گران فروشند، بدعهدند، احترام نمی گذارند و البته طلبکارند.