بخش خصوصی خودروسازی ایران در این سال‌ها وقع چندانی به داخلی سازی نگذاشته و بیشتر سرگرم مونتاژ بوده است. هرچند در شرایط عادی، مونتاژ کلاً کم دردسرتر از تولید است، اما وقتی پای تحریم به میان می‌آید، داستان فرق می‌کند و تازه مشکلات و چالش‌های مونتاژی‌ها شروع می‌شود. مرور حال و روز خودروسازان کشور در دو سال و نیم گذشته (دوران تحریم) نشان می‌دهد آنها که برند داخلی داشتند، زودتر بر شوک‌های ابتدایی تحریم غلبه کردند و آنها که نداشتند، به سختی زیادی افتادند.

هرچند ایران خودرو و سایپا به عنوان شرکت‌های وابسته به دولت، کم از تحریم‌ها ضربه نخوردند، با این حال توانستند به مدد محصولات داخلی‌شان (مانند پراید، تیبا، سمند، دنا و...) خود را جمع و جور کرده و به حالت نیمه تعطیل یا تعطیل در نیایند. این در حالی است که خودروسازان بخش خصوصی ضربه سهمگینی از تحریم خوردند و برخی از آنها با افت شدید تولید مواجه و برخی دیگر نیز عملاً به کام تعطیلی فرو رفتند.

این موضوع به طور مستقیم با ضعف داخلی سازی و برندسازی در بخش خصوصی مرتبط است، چه آنکه تمام محصولات این بخش وابستگی بسیار زیاد به قطعات خارجی دارند. در واقع خودروسازان بخش خصوصی در این سال‌ها هیچ برندی متعلق به خود طراحی و تولید نکردند و تنها به مونتاژکاری مشغول شدند و در دوران تحریم نیز ضربه آن را خوردند.
حالا اما جرقه‌هایی مبنی بر ورود خودروسازان بخش خصوصی به پروسه داخلی سازی زده شده که می‌تواند سرآغاز ورود این بخش به پروسه برندسازی باشد.

این البته در حالی است که در داخلی سازی، مسئله تیراژ از حیث اقتصادی بودن یا نبودن، دارای اهمیت زیادی است، بنابراین باید دید خودروسازان خصوصی در حساب و کتاب‌هایشان بابت ساخت داخل، به چه نتیجه‌ای می‌رسند. برخی شرکت‌های بخش خصوصی از ظرفیت نسبتاً مناسبی برای تولید برخوردارند و این موضوع می‌تواند از جنبه اقتصادی، داخلی سازی و برندسازی را برای آنها توجیه پذیر کند.

در مورد شرکت‌های کم ظرفیت بخش خصوصی اما داخلی سازی صرفه چندانی ندارد و انتظار نمی‌رود آنها به این حوزه ورود کنند.