اصل ماجرا این است که هر چند وقت یکبار، تصاویری در سایت های خبری و شبکه های اجتماعی منتشر می شود که حکایت از دپوی صدها و شایدهزاران خودرو است. هرچند در گذشته بیشتر این تصاویر در پروازهای فرودگاه مهرآباد تهران توسط مسافران گرفته می شد، اما حالا دامنه آن به شهرستان ها هم گسترش یافته است. نمونه این ماجرا، انتشار تصاویری از پارکینگ سایت مازنداران ایران خودرو است که انبوهی از سمندهای دپو شده را نشان می داد. این در حالی است که خودروسازان نه در گذشته و نه حالا، زیر بار این اتهام نرفته و نمی روند. پیش تر پاسخ خودروسازان به تصاویر محصولات دپویی شان این بود که این خودروها به اصطلاح صاحب دارند و در انتظار حمل به شهرستان ها جهت تحویل به مالکان شان هستند. حالا اما خودروسازان می گویند محصولات دپویی، در واقع همان خودروهای ناقصی هستند که به علت نبود قطعه فعلا امکان تجاری سازی شان نیست و بنابراین باید برای مدتی شاید نامعلوم در پارکینگ بمانند. اتفاقا همین دیروز نیز دفتر بازرسی وزارت صنعت،معدن و تجارت رسما اعلام کرد خودروهای دپویی در شمال، احتکاری نیستند و در انتظار تامین قطعه برای تجاری شدن به سر می برند. 
در این شرایط اما دو دیدگاه وجود دارد، که اولی احتکار را بی فایده دانسته و رد می کند و دومی، آن را توجیه پذیر می داند. طبق دیدگاه نخست، هرچند وجود تعداد زیادی خودرو در پارکینگ خودروسازان آن هم در شرایطی که این کالا حکم طلا را در بازار دارد، در نگاه نخست قابل هضم نیست و افکار عمومی را به سمت "احتکار" می برد، با این حال به نظر می رسد احتکار نفع چندانی برای شرکت های خودروساز ندارد. طبعا اگر قیمت خودرو آزاد بود و پول پراید 110 میلیونی و پژو 206 حدودا 250 میلیونی و امثال آن، تمام و کمال به جیب شرکت های خودروساز می رفت، احتکار توجیه داشت، اما حداقل در مقطع فعلی دلیلی منطقی و عقلانی برای این اقدام وجود ندارد. خودروسازان مجبورند محصولات خود را با قیمتی که شورای رقابت به صورت دستوری تعیین می کند، به فروش برسانند و در چنین شرایطی، احتکار محصولات کمکی به تغییر قیمت نخواهد کرد، بنابراین کاری بیهوده به نظر می رسد. از طرفی، خودروسازان هرچه دیرتر محصولات را به مشتریان تحویل دهند، بابت آن باید جریمه بپردازند، که این موضوع بار مالی برای آنها به همراه دارد. 
این در حالی است که دیدگاهی دیگر می گوید، خودروسازان بخشی از محصولات شان را احتکار می کنند تا آنها را خارج از سیستم کلی فروش و با قیمت آزاد بفروشند. این دیدگاه البته دلیل دیگری را نیز برای احتکار بیان می کند و آن، دپوی خودروهای پیش فروش شده ای است که قیمت شان قطعی نیست. طبق این دیدگاه، خودروسازان محصولاتی را که با قیمت غیر قطعی پیش فروش کرده اند، در پارکینگ ها نگه می دارند تا شورای رقابت نرخ جدید آنها را اعلام و در نتیجه خودروهای موردنظر با قیمت بالاتری تحویل شوند. مثلا ممکن است خودرویی برای تحویل در موعد شهریور آماده باشد، اما خودروسازان تا مرحله بعدی بازنگری قیمت توسط شورای رقابت (اواخر مهر یا اوایل آبان) منتظر می مانند و پس از اعلام نرخ های جدید، آنها را تحویل مشتریات می دهند.
هرچند هر دو این دیدگاه می تواند درست باشد و موارد مطروحه در آنها به طور همزمان اتفاق بیفتد، اما نکته اصلی اینجاست که هر دپوی خودرویی، احتکار نیست، اگرچه شاید بخشی از آن واقعا و برای اهدافی که در دیدگاه دوم مطرح شد، احتکار شده باشند. از طرفی، وجود محصول در پارکینگ های خودروسازان نیز به خودی خود طبیعی بوده و حتما و الزاما معنای احتکار را نمی دهد، زیرا همه خودروها پس از خروج از خط تولید و قبل از عرضه، راهی پارکینگ می شوند و ممکن است مدتی در آنجا باقی بمانند.