با تحریم خودروسازی ایران در تابستان ۹۷، خودروسازان خارجی از بیم تنبیهات مادی و معنوی آمریکاییها، ایران را ترک کردند، آن هم در حالی که قرارداد داشتند. با خروج آنها، تولید در خودروسازی کشور به شدت افت کرد و تولید برخی محصولات مونتاژی نیز به طور کامل متوقف شد. این برای بار دوم در یک دهه گذشته بود که خودروسازان خارجی، ایران را به دلیل تحریم ترک کردند، از همین رو فشار سنگینی بر صنعت خودرو در هر دو دوره وارد آمد.
حالا با توجه به بدعهدی خودروسازان خارجی از یک سو و سختیهای رفته بر صنعت خودرو از سویی دیگر، دلواپسان به میدان آمدهاند و حرفشان این است که نباید خارجی را دوباره راه داد، حداقل به این راحتیها. آنها معتقدند امثال پژو و رنو خیانت کردهاند، بنابراین بهتر است تا حد امکان اجازه بازگشتشان را ندارد و اگر هم قرار است برگردند، باید از آنها زهرچشم گرفت. مسئله دیگری که دلواپسان روی آن مانور میدهند، پیشرفتهای داخلی در خودروسازی طی دوران تحریم است. دلواپسان بر این باورند که نیاز خودروسازی ایران به شرکای خارجی، به حداقل رسیده و دیگر نیازی به آنها نیست.
استدلالهای دلواپسان در حالی است که دستاوردهای خودروسازی ایران در دوران تحریم، بهانه خوبی برای دور ماندن از مشارکتهای خارجی نیست. بهتر است بپذیریم چیزهایی در صنعت خودرو روز دنیا وجود دارد که نمیدانیم و دستیابی به آنها تنها در گرو همکاریهای خارجی است. از طرفی، مگر به جز داخلی سازی چند قطعه و تولید محصولاتی جدید (آن هم روی پلت فرمهای خارجی و یا با کمک خارجیها) دیگر چه دستاوردی نصیب خودروسازی شده که دلواپسان آن را دستاویز قطع ارتباط دائمی با خارجی کردهاند؟ از اینها گذشته، تعداد خودروسازان خارجی که بعد از لغو تحریمها برای حضور در ایران قدم جلو میگذارند، شاید حتی به انگشتان یک دست هم نرسد، شرکتهایی که همهشان نیز الزاماً معتبر و درجه یک نیستند.
با این شرایط، آیا میتوان به دلواپسی دلواپسان بها داد و به بهانه بدعهدی خودروسازان خارجی و چند دستاورد نه چندان مهم، فرصت همکاریهای خارجی را از صنعت خودرو کشور و شهروندان گرفت؟
نظرات کاربران برای این مطلب فعال نیست