خودرونامه، علیرضا بهداد: چرا خانواده های اصیل و شرافتمندِ اقتصاد ایران، نظیر فردوس، گرامی و حدادزاده مافیا خوانده می شوند؟ چرا اتاق بازرگانی ایران در برابر این هجمه ها به بخش خصوصی سکوت کرده است؟ مگر چند خانواده بازرگان و تولیدکننده اصیل و شناسنامه دار در ایران داریم که به این سادگی حیثیت آنان را خدشه دار می کنیم؟

از بیست و یکم فروردین ماه امسال، هنگامی که اسحاق جهانگیری پس از ماه ها غیبت جلوی دوربین خبرنگاران حاضر شد و گفت ارز تک نرخی شده و دولت به غیر از دلار 4 هزار و 200 تومانی، هیچ قیمتی را به رسمیت نمی شناسد، اتفاقات زیادی در اقتصاد ایران رخ داد. اتفاقاتی که بیشتر مردم و جامعه تولیدی کشور را متاثر خود کرد و در عرصه سیاستگذاری کسی مقصر شناخته نشد.

دستگاه قضایی به سمتی رفت که سیاستگذار مصون بماند اما سیاست پذیران در فضای متلاطم اقتصاد ایران کشتی خود را به گل نشسته ببینند.

در این میان افرادی به عنوان سلاطین سکه، ارز و خودرو شناخته شده و حیثت آنان بر باد رفت. دستگاه قضایی بدون توجه به سیاستگذاری صورت گرفته از سوی دولت، سیاست پذیران را که به ارز 4 هزار و 200 تومانی وفادار ماندند، مورد محاکمه و مواخذه قرار داد.

خانواده های شریفی که سال ها در اقتصاد ایران به صورت نسل اندر نسل به تولید و تجارت مشغول هستند، مافیا و پدرخوانده نام گرفتند و در گرداب محاکمه هایی قضایی و رفتارهای پلیسی قرار گرفتند.

گناه آنان چه بود. دولت گفته بود فقط از ارز 4 هزار و 200 تومانی استفاده کنید و هر نوع ارز دیگری قاچاق بوده و پیگرد قانونی دارد. در این فضا تولیدکنندگان و تجار بسیاری به این حرف دولت اعتماد کردند اما نمی دانستند به خاطر همین اعتماد چند ماه بعد چوب آن را خواهند خورد، ارزش دارایی های خود را از دست داده و به جرم سوءاستفاده از ارز تک نرخی مواخذه می شوند.

در این میان نام سه خاندان فردوس، گرامی و حدادزاده که ده ها سال است در تولید و تجارت به فعالیت می پردازند به مافیا و پدرخوانده های واردات خودرو متهم شدند.

خانواده های شریفی که بخشی از فعالیت های خود را به واردات خودرو اختصاص داده اند و از قدیم به ورود خودروهای با کیفیت و برندهای معتبر می پرداخته اند.

خاندان فردوس که شرکت معظم ماموت را در اختیار دارد در فضای پسابرجامی به کمک دولت آمد و توانست نظر فولکس واگن به عنوان یکی از سخت گیرترین خودروسازهای آلمانی را به خود جلب کرده و برنامه ریزی برای واردات و تولید محصولات این شرکت را آغاز کند. به ایجاد نمایندگی های فولکس واگن پرداخت و محصولات اولیه را وارد بازار خودرو ایران کرد.

از نظر تعدادی آنقدر شمارگان ورودی این خودروها به ایران بالا نبود که بخواهد در بازار تاثیری داشته باشد ضمن آنکه فولکس واگن مشتری های خاص خود را دارد و نسبت به سایر برندها از سهم بازار کمتری برخوردار بود.

خانواده گرامی نیز که سال ها شرکت گلستان را مدیریت کرده و با تولید محصولاتی زندگی مدرن را در ایران گسترش داده، به دلیل ورود به واردات هیوندایی و کیا موتور مورد هجمه قرار گرفت و جزو مافیاهای خودرو قرار گرفت.

حدادزاده ها هم از قدیم به واردات خودروهای تویوتا مشغولند، ایرتویا را به عنوان یکی از قدیمی ترین شرکت های واردات خودرو تاسیس کرده و بخشی از فعالیت های خود را به ساخت و ساز در داخل و خارج کشور گسیل داشته اند.

حدادزاده ها حتی با قرارداد سه گانه ایدرو، نگین خودرو و رنو، به دنبال ایجاد قطب سوم تولید خودرو در تهران بودند که علاوه بر ممانعت های داخلی، به سد تحریم ها خوردند و بدشناسی آوردند.

به نظر می رسد این سه خاندان و بسیاری دیگری از سرمایه داران شریف کشور، بازندگان بزرگ سیاست گذاری های ارزی و خارجی دولت هستند از این رو بدنام کردن آنان و به کار بردن الفاظی نظیر مافیا و پدرخوانده سبب می شود آنان سرمایه های خود را از کشور خارج کرده و کاری به تولید و تجارت در داخل کشور نداشته باشند و دلسرد شوند.

براستی مگر چند خانواده اصیل سرمایه دار در کشور داریم که بخواهیم حیثیت آنان را بر باد دهیم.

به نظر می رسد که دولت برای یک بار هم که شده بهتر است این خانواده ها را دور هم جمع کرده و از آنها بخواهد که فرمولی ارائه دهند تا تولید ثروتشان بیشتر شده و در عوض ایجاد اشتغال را بالا ببرند. نه اینکه هر لحظه آنان را نگران کند که حیثیت خود را از دست داده و سرمایه شان را در خطر ببینند.

شاید وقت آن رسیده که دولت به بازار آزاد و ساز و کار آن احترام بگذارد و اجازه دهد تا فضای رقابتی برای تولید و تجارت در کشور به وجود آید و دخالت خود را در قیمت گذاری ها کاهش دهد تا هم رانت و فساد کاهش یابد و هم اینکه سرمایه داران کشور بتوانند از فرصت های تولید ثروت در کشور استفاده کنند. در غیر اینصورت باید در به در دنبال شرکت های دسته چندم خارجی بگردد از آنان بخواهد صنعت ما را توسعه دهند.